Dingen zouden anders moeten...
Eurphoria, ik was toch wel "euforisch" toen de serie op dvd verkrijgbaar was. Zou ik een hele abonnement af moeten sluiten voor een serie. Ik hoorde vergelijking met Noe, Von Trier, Korine... De producent is A24. En coming of age... zeker als het intens is, zijn bij mij altijd welkom. En Euphoria haalt alles uit de kast en weet een waar bedwelmend en soms misselijkmakende kunstroes te leveren. Het is soms moeilijk om een onderscheid tussen goed of slecht te maken, maar één ding is zeker duidelijk: Wat ben ik nogmaals blij dat ik niet in Amerika leef, laat staan daar als minderjarige geleefd te hebben.
Amerika, het land waar alles behoorlijk letterlijk genomen wordt, het machinale denken ervoor zorgt dat de bevolking als tikkende tijdbommen leeft, de angstcultuur dat men isoleert terwijl sommigen misschien wel beter weten... en wie zijn uiteindelijk de grootste slachtoffers? Juist, de jongeren... Jongeren die worden gedwongen om te leven volgens de idealen van de voorgaande generaties. De frustraties, onvrede, marginalisatie, eenkennigheid en hypocrisie zorgen ervoor dat alle ethiek uit het leven gezogen wordt. Maar jongeren als Rue weten wel beter. Wisten wel beter. Maar wie neemt dat serieus?
De zeventienjarige Rue komt net uit een kliniek en daar waar moeders angstcultuur binnenshuis eerder al verstikkend was, lijken de situaties nog onleefbaarder te worden. Eigen schuld, dan had je maar niet aan de drugs moeten komen. Maar... wat is het verschil hier in kwestie? Rue zit in principe zijn hele leven aan de drugs; een dokterschrift als doekje voor het bloeden, omdat ze al vanaf haar babytijd allerlei trekjes zou moeten hebben die afwijken van de norm. Diagnose na diagnose en dosis na dosis. Rue wordt zodanig geïsoleerd, want Amerika leer je niet van je fouten. Daar ben je gestigmatiseerd door je fouten. Bij elke korte afwezigheid moet ze in bijzijn van haar moeder haar pis laten testen en is ze slechts alleen maar verdacht. Maar toch... Ze hunkert naar de vrijheid, en uiteindelijk ook naar dat ene bijzondere Transgendermeisje op haar school genaamd Jules. Iemand die een grote invloed op haar leven heeft. Maar ze wil ook niets meer dan vrijheid. En ja, zoals oudsher zal dat stiekem moeten. Maar zo weet je dat het juist alsnog fout gaat.
Euphoria richt zich naast Rue ook uitgebreid en vakkundig op de belangrijke personages in haar omgeving... en zijn ook de achtergrondverhalen en flashbacks belangrijk. En zo lijkt de wond van deze Amerikaanse maatschappij per verhaal steeds verder opengetrokken worden... en die ook helaas in semi-versie in Europa gelden.
Het achtergrondverhaal van Jules was schrijnend. Of wat te denken van de macho van de school genaamd Nate; een echte engerd, maar van wie zal hij dat nou hebben? Juist....
En dan heb ik het ook nog niet over Kat Hernandez gehad. 😐
Zowel Rue als de betrokkenen lijken per aflevering meegezogen te worden in een put van tragedie van de moderne tijd en zijn Trumpiaanse Amerika. Niks van de risico's gaat de serie uit de weg en de beerput lijkt grenzeloos te zijn... en ligt ook helaas niet ver van de werkelijkheid af. De typische puberproblemen worden hier extreem uitvergroot... maar het lijken geen problemen meer te zijn. Het is pure destructie! En dan ben je nog jong, mooi en dan heb je een heel leven voor je... Maar, ligt het voor de volle 100% aan hen zou je denken?
Dat ze willen feesten en experimenteren? Graag zelfs! Maar waar blijft dat verdomde beetje ethiek dat ze nodig hebben? In plaats van het egoïsme, frustraties, eigenbelang, liefdeloosheid en narcisme van de volwassenen? Iets wat ook zo zijn duistere familiegeheimen lijkt te hebben.
Ja, jongens... Je merkt... Ik zat als een toeschouwer toe te kijken en stond machteloos omdat je er niks aan kan doen. Dat je met lede ogen moest toezien hoe een groep jongeren zich door onmacht totaal naar de afgrond werken. Maar dat bevestigd wel dat dit een parel van een serie is. Eentje die je moet zien om te geloven. Om te walgen, om te betoveren, om lief te hebben, om boos op te worden, om bij te trippen, soms verdrietig... en ja... waar je soms zelfs de slappe lach van krijgt, terwijl de zaken totaal niet om te lachen zijn.
Ik zeg: Ga dat zien om te geloven!
5,0*
